...szkoda

Marcin Świetlicki "Jedenaście"

Do wypożyczenia tej książki z biblioteki i jej przeczytania skłoniły mnie zasłyszane fragmenty w radiowej Trójce oraz postać autora - współtwórcy zespołu Świetliki. Wspomniane urywki czytał Maciej Stuhr i jak już nieraz miałam się przekonać - ze zwykłej historyjki zrobił perełkę.

"Jedenaście" to ostatnia po "Dwanaście" i "Trzynaście" część, jak to ujął Marcin Świetlicki, trójksięgi.

Na tylnej okładce widnieje kusząca reklama: "Do strony 160 jest to książka niemal metafizyczna. A później kryminał. Dwa w jednym za tę samą cenę". Prawda, że ładna? Fałszywa, ale bardzo zgrabna, jak to reklama i jak wiele zdań w tej książce (mam na myśli teraz tą zgrabność a nie fałsz). Pozwolę sobie przytoczyć dwa fragmenty dla zobrazowania języka Świetlickiego:

Wolał mieć miasto na oku, żeby nie wycięło mu żadnego numeru.

Z komórki stojącej w ogrodzie wyciągnął kawał drewna tak wielki, że można by było z niego zrobić pięciu Pinokiów.

I czego chcieć więcej? Może kryminalnego klimatu, który według mnie gubi się bezpowrotnie około siedemnastej strony...

Szkoda.

Szkoda zabawnych aluzji, barwnego języka dla takiej książki. Zmarnowany potencjał...

I to tyle.

Krótko, bo szkoda miejsca.

Chyba trafiłam na pierwszy niewypał w tym roku...Szkoda.